Ben çocukken annemler gün yapardı. O günlerde çocuk olarak hep eğlenirdim çocuklar curcuna içinde ordanoraya koştururken anneler bitmek bilmeyen uğultuyla kah güler kah ağlar geçirirlerdi günlerini. Büyüyüp anne olunca gün kültürü anadan kıza geçer gibi geçti bizlere. Bugün tıpkı annem gibi özene bezene giyinip günüme gittim. Ülkemizin bu adeti beni çok mutlu ediyor çünkü insanları daima yakın tutup ahbap ediyor birbirine! 6 yıl evvel Ankara'ya taşındığımda okyanusta kaybolmuş balık misali yapayalnız kaldım kalabalık içinde. Apartmanda merhabadan öteye sohbet yoktu. Nereye geldim ben diye yakınmaya başladım. Aksam olupta eşim gelsin biriken cümlelerimi sarfedeyim diye bekler olmuştum☺ öyle gün olduki 1 hafta hiç kimseyle sohbet edemedim. Oğlum henüz 3 aylık olduğundan sokağa da çıkamıyordum. Bunalım kapıdaydı!
Ertesi sene o apartmandan taşındık yeni taşındığımız apartman bir nebze daha iyiydi gel zaman git zaman cevre edindik. Simdilerde yalnızlığın insanlarda bıraktığı olumsuz tesirini düşünüyorum da iyiki insanlar,sohbet,muhabbet var diyorum!
Can Yücel; kadın dediğin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder