Bir insan kendinden vazgeçtiği gün yakınlarındanda vazgeçmis demektir! Kendini mutlu edemeyen insan çevresindekileri nasıl mutlu edebilir? Bir kadın düşünün sabah erkenden uyanıp önce cocuğunu hazırlıyor sonra kendisi hazırlanıyor apartopar kahvaltı hazırlıyor çocuğun karnını doyuruyor kendisi bir lokma birseyler atıştırıp cocugu okula bırakıp kendi ise gidiyor. Is yerinde patrona ayrı laf anlatiyor müsteriyle ayrı uğraşıyor aksam eve geliyor. Hızla yemek yapıyor yeniliyor sonra etrafı temizliyor cocukla ilgileniyor esini mutlu etmeye uğraşıyor ve saat 21:00 olmadan uyuyor. Peki bu süre zarfında kendi için ne yaptı? Bu tempoya nekadar dayanabilir? Seneler sonra depresyon hapları yorgun ve mutsuz bir surat ifadesi...
Bu çoğu günümüz kadınının yasadığı adına ekonomik özgürlük denen tutsak hayatı! Bence insan önce mutluluğu amaç edinmeli. Günde hic değilse yarım saati kendine ayırmalı. Sevdiği sey neyse onun için zaman ayırmalı bu kitap okumak olabilir,alışveriş olabilir,sinema,tiyatro,hobi bahçesi vs bunlar icin zaman ayırmalı.
Okadar isin arasinda bunu nasıl yaparım diye düşünüyorsan yapamazsın. Bunu yapmak istiyorsan yine evladın için ailen için yapacaksın. Kadının kendine ayırdiğı kısa süreli rahatlamada seratonin hormonunun salgılanmasina neden olur bu da mutluluğu beraberinde getirir. Sen mutluysan cocuğunu mutlu edersin eşini mutlu edersin ve sağliklı iletişim de baslar.
Eger hayatta önceliklerinin arasına kendini katmazsan önceliklerin de seninle beraber mutsuzluğa sürüklenir.
Benim bahçem yok ama büyükçe bir balkonum var. Her yaz saksılara sebze ve cilek dikerim. onlarla ilgilenmek beni rahatlatır. Kendime ayırdığım kısa zamanlardan asla vazgeçmem,sizde geçmeyin derim!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder