çalışan anne çocuğu olmak!

okul öncesi dönemde çocuklar ilkokula hazırlanmalıdır diye bir çok yerde okudum dinledim neden okul öncesi dönem bu kadar önemli!

ben oğlumu büyütürken geçmişimde yaşadıklarımı zihnimde olumlu olumsuz yer alanları unutmadım. çocukluk dönemim güzeldi memur anne,babanın 2. çocuğuyum ve bu durumun avantaj, dezavantajlarını yaşadım! ama özellikle annemin memur oluşu benim için hep keşke ev hanımı olsaydı düşünceleriyle kaldı zihnimde. 
annem her anne gibi mükemmel bir kadındır! bizi elinden geldiğince sevdi ancak ilgilenemedi. iş yorgunluğu, akşam yemeği, temizlik derken o kadar yorulurdu ki en sonunda koltukta sızıp kalırdı!onun bu hali bizim anneye olan özlemimizi,annemize olan doyamayışımızın nedenidir. çocukluğumda lojman da otururduk çoğu çocuğun annesi çalışmıyordu. çocuklar okuldan döner dönmez anneleri onları alır pür pak giydirir yedirir içerir sokağa indirirdi. biz abimle okuldan gelince, ben önce kıyafetlerimi değiştirir sonra etrafı toparlar arkasından sokağa çıkardım. akşama doğru herkes evlerine dağılır anneleri onların başında oturup dersleriyle ilgilenip şakalaşırken biz abimle tv karşısında anne babamızın işten dönmesini beklerdik! annem bize zaman ayıramadığı için daima vicdan azabı duyardı ancak ona asla kızamam zamanı gerçekten yoktu! bana çocukken sorarlardı büyüyünce ne olacaksın Sevgi? cevabım değişmezdi; anne olacağım:( bunun altında yatan neden hiç şüphesiz annemin yanımda olmasını istememdendi!

''kariyersiz bir anne oldum çünkü kariyerli bir annenin evladıydım''

o zamandan süre gelen bu psikolojiyle çocuğum doğmadan önce ve işin bana göre olmadığını anladığım an işimden istifa ettim. istifamı verip binadan çıktığımda bina arkamdaydı arkama bile bakmadım! yüzüm hep ufka dönük yürüdüm. 

çocuğum şimdi 5 yaş yaşında bu yaşa gelene kadar her gelişim sürecini didik didik ederek yaklaştım. biraz literatür çocuğu oldu benimki si ama sonuç olarak mutluyum. bazen soruyorlar çocuk gelişimi konusuna çok hakimsin, bu bölümden mi mezun oldun? yooo alaylıyım ben alaylı!

çocuğun gelişim evrelerinde dedim ya okul öncesi çok çok önemli. öncelikle çocuğa vereceğin sevgi yeterli mi? bir buna bakacaksın. bir çocuğun anneden yeteri kadar sevgi aldığını nereden anlarsınız?
''bana göre''
bir çocuğun sevgiye doyduğunun ilk kanıtı gözleridir. çocuğun gözlerinde mutluluk ta olur hüzünde kimi zaman öfkeyi görürsünüz kimi zaman nefreti. ancak bir çocuğun gözleri çoğunlukla sevgiyle bakıyorsa o çocuk mutludur! davranışlar çocuğu ele verir; bir çocuk eğer sokakta kediye vuruyorsa, arkadaşını itip bağırıyorsa, çoğu zaman ağlayarak karşılık buluyorsanız... çocuğa değil kendi tutumunuza bakın.
her anne baba ben evladımı seviyorum der aksini duymadım daha ancak sevgi lafla, alınan oyuncakla, götürülen parkla değil okşamayla, koklamayla,sarılmayla, fısıltıyla anlaşılır.
oğluma kırıldığım zamanlarda ona sana kızdım demedim! üzülüyorum oğlum dedim. oğlum hatasının karşılığında annem kızdı yapmamalıyım yaparsam tekrar kızar yerine bunu yaparsam annem üzülür onu üzmek istemem mesajı alır! buradaki mühim fark karşı tarafa olan saygının beslenmesini ona öğretmektir.
bana kalırsa anne ya da baba olmak zor iştir. zoru seven başlamalı. sevmiyorsan bu çocuk niye böyle oldu deme.

sevgiler
Bizi Takip Edin
Instagram kariyersiz_anne

Aşağıda Yorum ve Sorularınızı Bırakın.